Donderdagochtend vroeg werd ik wakker om 5:00 uur, er rommelde van alles. Het bed was nat.. Had ik nou in bed geplast of zou het vruchtwater zijn dat ik verloor? Ik ging naar het toilet toe. Mezelf opfrissen en daarna het bed verschonen. Daarna ben ik weer terug gaan liggen. Niet veel later had ik weer dit gevoel. Weer uit bed en alles schoonmaken. Het was echt te vroeg om al aan de dag te starten dus ging weer liggen. Niet veel later kreeg ik lichte kramp in mijn buik.

Ik twijfelde; zouden dit nou misschien beginnende weeën zijn of komt het doordat ik me te druk heb gemaakt en actief bezig ben geweest met het bed verschonen? Rond 8.00 uur kreeg ik regelmatiger krampen, rustig in bed blijven liggen zat er niet meer in. Want niks lag meer lekker. Toen ben ik gaan timen. Om 9:30 werd Niek wakker (die sliep heerlijk buiten in de tuin omdat het zo lekker weer was) en vertelde hem dat ik dacht dat het toch wel echt begonnen was. Een grote glimlach op zijn gezicht!

GEBOORTE FOTOGRAAF BELLEN

Vanaf dat moment volgden de weeën elkaar sneller op. Dat was het moment waarop ik Deborah belde (vriendin en geboorte fotograaf). Maar toch had ik nog een stukje reserve.. Zouden dit gewoon heftigere oefen weeën zijn net als vorige week in de Efteling en wil ik het gewoon heel graag? Deborah zat al praktisch in de auto want die had al wel door, je bent écht aan het bevallen! Ik had tussendoor namelijk echt even adempauzes nodig. Na wat overleg besloten we dat ze deze kant op kon komen en hebben we de verloskundige gebeld. Die adviseerde om nog even te douchen en we zouden contact hebben wanneer de weeën krachtiger werden en korter op elkaar kwamen. 

WATER ALS NATUURLIJKE PIJNSTILLING 

Deborah kwam binnen, ik heb haar nog gedag gezegd maar veel meer kwam er niet meer uit mij. Op dat moment ben ik gaan douchen en zette Niek het bevalbad op. Zo fijn dat Deborah, mijn geboorte fotograaf er was! Ik ervaarde daardoor nog meer rust. Het was zo belangrijk voor mij dat ze er bij zou zijn! Het warme water vond ik heerlijk, wiebelend heen en weer in de douche ving ik wee voor wee op. Het water gaf echt een pijnstillend gevoel. Tussendoor riep ik Niek erbij om mee te helpen om de weeën op te kunnen vangen. (Ja als man/geboorte partner kan je echt véél meer dan alleen ‘toekijken’!) Wat was het heel fijn om op hem te steunen. Fluf, onze kat hielt het ook allemaal nauwlettend in de gaten en zat naast de douche wand naar me te kijken. Dat vind ik zo mooi en fijn aan een thuis bevalling, de huiselijke sfeer en huisdieren die erbij zijn. (De foto’s hiervan zijn ook briljant!) 

VERLOSKUNDIGE BELLEN

Ondertussen was het bad klaar en vol aan het lopen. In bad moest ik weer even opnieuw mijn draai vinden. Tot nu toe ving ik de weeën staand en leunend op Niek op. Er kwam meer rust in mij en had mijn manier gevonden van bewegen en ademhalen. Tussendoor heb ik gevoeld en dacht haar hoofdje al te kunnen voelen. Dit was het moment dat we de verloskundige weer belde. Die kwam rond 14.00 bij ons thuis aan, samen met een verloskundige in opleiding. Twee echte, lieve schatten! Voor de controles ben ik even uit bad geweest. De weg naar het bed voelde heel lang. Man, die weeën kwamen snel en duurden lang voor mijn gevoel. De controles waren goed en mijn ontsluiting zat inmiddels al op 9cm. Wauw! Ik kreeg extra de bevestiging dat dit zo goed ging en dat onze dochter thuis geboren zou gaan worden. Na de controles ging ik weer terug in het bad. 

TOTALE OVERGAVE EN TOCH OOK CONTROLE EN REGIE

Tijdens een ‘rustmoment’ tussen de weeën door sprak ik nog eens mijn wensen uit. Het helpt mij om dingen uit te spreken en regie te houden waar gaat. Mijn wens was: ‘kunnen meegaan op dat wat mijn lichaam op dat moment aangeeft.’ Persen, ademen, bewegen, dat wat goed voelt. Pas begeleid of geadviseerd worden als het anders of beter kon. We wilden haar ook, als ze geboren werd, nog even onder water houden en bewust het moment nemen om haar boven water te halen. Mijn verloskundige liet het helemaal aan ons over. Zo fijn om zo gehoord te worden. Ik wist welke reis de kleine door ging maken door de cursus die ik had gevolgd. Daardoor wist ik ook dat houdingen, bewegingen en ademhaling hierin konden helpen. Je doet het namelijk echt samen met je baby.

OP EIGEN GEVOEL EN TEMPO

Helemaal in mijn eigen bubbel, ademen, zuchten, voelen en vol vertrouwen ging dit. Geen moment heb ik het idee gehad dat dit niet ging lukken. Zoveel kracht, vertrouwen en verbinding heb ik niet eerder gevoelt met mezelf en mijn lichaam. Wat een fantastische ervaring was dit. Ik ben er van overtuigd dat mijn voorbereidingen, het juiste geboorte team en het verdiepen en vooral ook het uitspreken van mijn wensen mij heeft geholpen om zo’n mooie en zachtaardige bevalling te mogen hebben. Ik heb echt wel pijn gevoeld maar wist hier de meeste tijd goed mee om te gaan. Ik had alle vertrouwen in de mensen om mij heen. 

GEBOREN IN BAD

Er veranderde iets, ik voelde iets dat ik lastig tegen kon houden. Het moment van persen was daar. Op dat moment kwam de kraamzorg binnen. En moedigde mij heel goed bedoeld aan om nog eens te persen als dat kon. Waarop ik iets fel reageerde: ‘Dat kan wel, maar ga ik niet doen’ haha oeps! Niet veel later werd op 14 september om 15.51 uur  onze dochter Jade geboren. Thuis in bad, in haar eigen kamertje. Samen met Niek heb ik haar zelf aan kunnen pakken. We hebben haar bewust nog even onder water gehouden om haar goed te kunnen bekijken en de overgang voor haar naar ‘de wereld’ zo rustig mogelijk en voor ons zo bewust mogelijk te maken. 

DROOMBEVALLING

Wauw! Dit was zo speciaal. Haar ogen had ze open en haar mondje ging open en dicht. Zo bijzonder. Toen we Jade boven water haalde was heel tevreden en rustig. Daar is ze dan, onze dochter. Wat voelde ik mij trots. Niet veel later werd ook de placenta in bad geboren en konden we nog even met zijn drietjes een momentje hebben voordat ik uit bad ging. Zo speciaal dat ik de bevalling heb gehad waar ik van droomde. Letterlijk een droombevalling! 

TOCH NOG EEN RITJE NAAR HET ZIEKENHUIS

Helaas kwam ik er niet zonder kleerscheuren vanaf.. Bij de controles bleek dat ik een totaalruptuur had. Die zagen we even niet aankomen. Wat een domper! Toch nog naar het ziekenhuis. Hier ben ik heel goed en fijn opgevangen. Niek reed samen met Jade achter de ambulance aan en ook de verloskundige kwam naar het ziekenhuis. Wat is dit toch goed geregeld en zo fijn om met aandacht een goede overdracht te krijgen van de verloskundige naar het ziekenhuis.

FOTO’S MAKEN HET VERSCHIL

Nu ik zelf dit bijzondere moment mee heb mogen maken bevestigd het mij weer opnieuw en dubbel zo hard hoé waardevol een geboorte reportage is. Ik kijk er dagelijks naar en ben er zó trots op én blij mee. Iedereen die twijfelt; niet twijfelen maar doen! Dit moment kan je niet over doen. Ik ben dan ook zó onwijs blij dat Deborah er bij was. En deze prachtige foto’s voor ons maakte.